Lech Stoch: Na Setce jak w betoniarce

Jeszcze dziś, 4 stycznia, na mecie regat Setką przez Atlantyk 2016 zameldują się kolejne jachty, a my rozmawiamy ze skipperem jachtu „Giga” Lechem Stochem, zwycięzcą tego ekstremalnego wyścigu.

– Jak pan czuje się na mecie regat, mając świadomość nie tylko zwycięstwa, ale ustanowienia nowego rekordu transatlantyckiej przeprawy na tak małej łódce?

– Czuję się cudownie! No i pozytywnie zaskoczyła mnie informacja, że dopłynąłem na metę pierwszy. Cieszę się, że wszystko odbyło się bez problemów i przykrych niespodzianek. Udało mi się przez cały czas utrzymać dobre tempo i uzyskałem dobry wynik. To na pewno budujące, ale warto zauważyć, że niemal cała flota regatowa płynie w równym, szybkim tempie. Wpływ na to ma dobra pogoda, która nam sprzyja na trasie. Nie tylko ja zrobiłem jakiś wyczyn, wszyscy doskonale się spisują.

– Jak pan ocenia swój rejs, zwłaszcza jego drugi etap? Były momenty kryzysowe?

– W moim przypadku jest tak, że zawsze muszę mieć czas na to, żeby przyzwyczaić się do życia na morzu, przejść aklimatyzację, pokonać chorobę morską. W pierwszym etapie nie miałem problemów, bo przed startem mieliśmy przelot z Cascais do Sagres i zdążyłem się wdrożyć. A przed startem do drugiego etapu z Wysp Kanaryjskich na dziesięć dni przyleciałem do Polski i przyzwyczaiłem się znowu do życia na lądzie. W efekcie, po powrocie na łódkę, przez pierwsze dwa dni drugiego etapu nic nie jadłem, a wręcz przeciwnie. Musiałem odchorować brak aklimatyzacji. No a potem przystosowałem się już do tego cyklu spania co dwadzieścia minut, nieustannego czuwania. Początek był najtrudniejszy, później sytuacja się ustabilizowała.

– Pogoda i wiatr sprzyjały cały czas?

– Były ze dwa dni, kiedy mniej wiało. Udało się wtedy postawić genakera, bo poza tym cały czas płynąłem na foku i grocie. Głównie to był taki surfing po falach, przy dość mocnym wietrze. Po drodze miałem statki, które wzbudzały moją czujność. Na szczęście schodziłem z kursów kolizyjnych bez problemów i uniknąłem groźnych sytuacji. I to były właściwie jedyne zmartwienia. Nic się nie popsuło, niczego nie musiałem na bieżąco naprawiać. Łódka była solidnie przygotowana i dała radę.

– Po dotarciu na metę, mógł pan wreszcie zadzwonić do Polski, do rodziny…

– Zdążyłem już skontaktować się z rodziną i znajomymi ze środowiska żeglarskiego. Przez cały czas wszyscy śledzili sytuację na trackingu, kibicowali mi. Zresztą nie tylko żeglarze, także ci znajomi, którzy na co dzień się są związani z żeglarstwem. Cieszę się, że udało mi się dostarczyć im pozytywnych emocji.

– Jaki plan na kolejny rejs Setką?

– Na razie chcę odpocząć od Setki, ale wiem, że będę za nią tęsknił. Mam w planach udział w regatach bałtyckich, przy zupełnie innych warunkach. Nie wiem jednak, czy to będzie na Setce, czy na większym jachcie. Na razie cieszę się miejscem, w którym jestem.

– Ale będzie pan na niej jeszcze pływał?

– Tak. Łódka w kontenerze wróci do Polski. Robiłem ją z myślą o tym, żeby jej używać, popływać nie tylko w tych regatach przez Atlantyk. Planuję powrót do kraju najprawdopodobniej w połowie stycznia.

– Czy pływanie pięciometrowym jachtem po Atlantyku to ekstremalne wyzwanie?

– Na tak małej łódce trzeba rzeczywiście wykazać się odpornością fizyczną i psychiczną. Fale robią z Setką różne rzeczy, przestawiają ją raz w lewo, raz w prawo o kilka metrów. A ważący dziewięćdziesiąt kilo człowiek jest w środku i czuje się jak w betoniarce. Nie obejdzie się bez skaleczeń i siniaków. To zdecydowanie inna żegluga niż na dużym jachcie. Kiedy większy jacht jest w przechyle, płynie w przechyle i nic się nie dzieje, a Setka w baksztagu, nie mówiąc o fordewindzie, zachowuje się niczym korek. Tak się przyzwyczaiłem do tego bujania, że wprawdzie pięć razy wywróciłem się chodząc po jachcie, ale z tego dwa razy na równej, spokojnej wodzie. Teraz muszę się czegoś trzymać chodząc po pokładzie, bo błędnik jeszcze nie przestawił się z trybu morskiego na lądowy. To są jednak problemy, które każdy jest w stanie przezwyciężyć.

– Pańskie podejście do sprawy wynika chyba z dużego doświadczenia morskiego…

– Na pewno przymierzając się do takich regat na małej łódce trzeba mieć pojęcie o żeglowaniu na morzu. Żegluga na Setce jest wymagająca. Trzeba cały czas uważać na fale. Może być tysiąc dobrych, ale zawsze może zdarzyć się ta nieszczęśliwa jedna fala i po niej ze dwie kolejne, które mogą doprowadzić do katastrofy. Dlatego zabezpieczałem się, rzucając długą cumę z rufy, żeby kosztem prędkości opanować sytuację i zabezpieczyć łódkę. Jak się ma pojęcie na czym się żegluje i człowiek potrafi ochronić się przed zagrożeniami, żegluga staje się bezpieczniejsza. Z każdą kolejną milą nabierałem zaufania do łódki. Nawet gdyby żagiel kleił się do wody, wiedziałem, że jacht się podniesie, bo jest dobrze zbalansowany. Łódka jest bezpieczna i nadaje się do pokonania takiej trasy.