Żeglarze wszechczasów: Vitus Bering

Był Duńczykiem, ale służył Rosji. Poniósł śmierć badając północno-wschodnie rubieże imperium carów. Ci w nagrodę utajnili wyniki jego odkryć. Vitus Bering miał pozostać trybikiem w rosyjskiej maszynie.

Car Rosji Piotr miał, jak wiadomo, wielkie imperialne plany. Także w dziedzinie odkryć geograficznych. W 1724 r. polecił, aby zbadać wschodnie wybrzeża Syberii oraz ostatecznie potwierdzić, czy istnieje przesmyk morski pomiędzy Azją a Ameryką Północną zauważony kilkadziesiąt lat wcześniej.

Na czele ekspedycji postawił 43-letniego doświadczonego żeglarza, urodzonego w Danii Vitusa Beringa, który marynarskiego fachu nauczył się w Holandii, a od dwudziestu już lat służył we flocie rosyjskiej.

Ba! Łatwo powiedzieć. Już samo dotarcie z europejskiej części Rosji na wybrzeże Pacyfiku było nie lada wyzwaniem. Zajęło Beringowi aż trzy lata! Podczas tej wyprawy udało się jednak ustalić ponad wszelką wątpliwość, że cieśnina pomiędzy Azją a Ameryką Północną jednak istnieje. Jakiś czas potem inny wielki żeglarz Brytyjczyk James Cook nazwał ją jego imieniem i tak jest do dzisiaj.

Zaraz po powrocie z pierwszej wyprawy Bering stanął na czele drugiej. Była jeszcze większa niż pierwsza. Car Piotr już co prawda nie żył, ale jego imperialne marzenia wciąż były żywe. Podczas tej drugiej ekspedycji Beringowi udało się spenetrować wybrzeża Alaski.

Duńczyk przypłacił to jednak życiem. Okręt, którym dowodził rozbił się u wybrzeży jednej z Wysp Komandorskich, która nosi obecnie jego imię, na morzu, które również nazwano jego nazwiskiem, a które uchodzi za jeden z najniebezpieczniejszych akwenów morskich świata. 19 grudnia 1741 r. Bering zmarł tam – jak przypuszczano – na szkorbut. Miał 60 lat. Jego grób znajduje się tam do dzisiaj.

Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że osiągnięcia Beringa jako żeglarza i odkrywcy nie były imponujące. Nic bardziej mylnego. Ze znaczenia jego osiągnieć Rosjanie zdawali sobie doskonale sprawę. Jego raporty zostały utajnione na kolejne wiele lat. Dopiero stopniowo zaczęto oddawać mu należne honory.

Grób Beringa został odnaleziony dopiero w 1991 r. Co ciekawe, po zbadaniu jego szczątków, okazało się, że nie ma na nich śladu szkorbutu.