W Mini Calvados Cup w pierwszym etapie byłam druga, a w drugim pierwsza. Z przeprowadzenia trzeciego organizatorzy zrezygnowali z powodu zbyt silnego wiatru. Z kolei Puru Transgascogne były najważniejszymi regatami, ponieważ jest to ostatnia impreza przed Mini Transat i wszyscy chcą być przygotowani. One pokazują też, kto może wygrać Mini Transat lub przynajmniej zająć w nich dobrą pozycję. Jestem z nich bardzo zadowolona, ponieważ skończyłam je jako druga zawodniczka, a pierwsza kobieta.

– Na ile dobre wyniki w regatach są zasługą foili i podnoszonych płetw sterowych, które montowała pani zimą?

– Ich efekt jest bardzo duży. Jestem o 100 procent szybsza niż wcześniej. Trochę zmieniła się przez to perspektywa. Wcześniej, jak się uczyłam żeglować, zawsze starałam się tak wyregulować łódkę, żeby płynęła jak najszybciej. Teraz z kolei muszę jacht spowalniać. Nie mogę płynąć na 100 procent przez dłuższy czas, bo wówczas na pewno coś się zepsuje. Z tego powodu podczas Mini Transat ważna będzie też umiejętność naprawienia łódki. Niemniej dla mnie jest to taki bonus – po prostu mogę zdecydować, że przez większość czasu będę troszeczkę szybsza od konkurencji, a jak będą dobre warunki, to na kilka godzin mogę dodać gazu i im odskoczyć.

– Po świetnych wynikach w Mini Calvados Cup i Puru Transgascogne czuje się pani jedną z faworytek Mini Transatu?

– Z wyników tak wychodzi. Nie wiem, czy najwięcej wygrałam lub najczęściej stawałam na podium w tym roku, ale na pewno jestem w czołówce. Francuskie media szaleją ostatnio pisząc, że w gronie faworytów jestem ja, Urugwajczyk Federico Waksman i Francuz Julien Letissier. Tylko to się oczywiście może zmienić. Na razie pływaliśmy głównie w regatach offshorowych, ale kilkudniowych i z trasą ustawioną stosunkowo blisko brzegu. Rejs przez Atlantyk to kompletnie coś innego. W dotychczasowych imprezach mogliśmy płynąć bardzo szybko i jeżeli coś się zepsuło, to mogliśmy łatwo i bez wsparcia wrócić do portu. W Mini Transat tak nie będzie – to już nie sprint, a raczej maraton. Może się okazać, że w takich warunkach ktoś inny okaże się lepszy – zwłaszcza, że jest sporo nowych łódek, więc jest 6-8 osób, które bez problemu mogą wygrać.

Benoît Marie i Karolina Boule na mecie regat Mini Calvados Cup.
Fot. arch. Karoliny Boule

– Doświadczenie z poprzednich edycji Mini Transat będzie ważnym czynnikiem?

– Na pewno. Myślę, że jest to właśnie moim największym problemem, że mam mniej doświadczenia od konkurentów. Federico Waksman, Francuz Julien Letissier czy Hiszpan Carlos Manera Pascual już płynęli w tych regatach. Będę musiała jakoś to nadrobić.

– Wiedzą może podzielić się twój partner, Benoît Marie, który ma w dorobku zwycięstwo w Mini Transacie w 2013 roku.

– On mi dużo podpowiada, a z Christianem Dumardem – znanym francuskim meteorologiem – pracuję nad pogodą. Robię to, co mogę, staram się przygotować jak najlepiej, ale później na wodzie będę sama.

– Czego się pani najbardziej obawia w związku z tymi regatami?

– Nie stresuję się nimi za bardzo. Dla mnie to są tylko troszeczkę dłuższe regaty. Na przykład Mini Fastnet trwał siedem dni, a tutaj etap na Kanary też mniej więcej tyle potrwa. Drugi etap będzie dłuższy, 12-15 dni, ale różnica nie będzie wielka. Zmiana jest bardziej psychologiczna – bo to przecież Atlantyk. Gdybyśmy płynęli 15 dni Morzem Śródziemnym, nikt by się specjalnie nie przejmował. Przejmuję się za to wszystkim tym, co zostało do zrobienia przed startem.

– Wiadomo już, jakie warunki pogodowe będą podczas pierwszego etapu – z Les Sables d’Olonne do Santa Cruz na Wyspach Kanaryjskich?

– Jest jeszcze za wcześnie, żeby wiedzieć na pewno, ale wygląda na to, że będzie dużo wiatru. Ostatnio we Francji w ogóle nie wiało, ale teraz przychodzi duża zmiana. I dobrze, bo taka pogoda mi sprzyja. Moja łódka jest szybka, ale potrzebuje przynajmniej 8 węzłów, żeby latać. W tym sezonie nie miałam do tego wielu okazji. Najlepsze dla mnie warunki to około 12-15 węzłów, wtedy mam naprawdę dużą przewagę. Kiedy wiatr jest mocniejszy, wtedy wszyscy płyną szybko.

– Na co musi pani zwrócić szczególną uwagę podczas pierwszego etapu?

– Na strategię, która będzie odgrywała większą rolę niż w drugim etapie. Wszyscy mówią, że pierwszy etap jest zawsze kluczowy. Powinno mocniej wiać i trzeba będzie płynąć pod wiatr. To trochę trudniejsze, bo wtedy nie latam. Płynę wprawdzie trochę szybciej od konkurencji, ale przewaga jest mniejsza i na pewno będę się musiała znacznie bardziej koncentrować.

– Czego pani życzyć przed Mini Transatem?

– Szczęścia i dobrego wiatru.

Karolina Boule to 25-letnia polsko-francuska żeglarka, która urodziła się i dorastała w Warszawie, studiowała w Wielkiej Brytanii, a obecnie mieszka i robi doktorat z fizyki we Francji.

Mini Transat to transatlantyckie regaty samotników na 6,5-metrowych jachtach klasy Mini 650. Ich trasa biegnie pomiędzy Francją a Karaibami, z przystankiem na Maderze lub Wyspach Kanaryjskich. Pierwsza edycja została przeprowadzona w 1977 roku, a kolejne organizowane są co dwa lata. W 1977 roku wystartował w nich Kazimierz „Kuba” Jaworski (drugie miejsce), w 2007 roku Jarosław Kaczorowski (dziewiętnaste miejsce), a w 2011 i 2015 roku Radosław Kowalczyk (w pierwszych regatach dwudzieste szóste miejsce w klasie Proto, drugich nie ukończył – jacht uległ zniszczeniu po zderzeniu z niezidentyfikowanym obiektem). W 2019 roku Michał Weselak zajął piętnastą lokatę w klasie Proto. W tegorocznej edycji wystartuje dwójka Polaków – Karolina Boule w grupie Proto i Witold Małecki w grupie Serie.